Dom

[Yuki]

- To dlaczego nie powiedziałeś im że chcesz tą frytkę? - westchnęła. - Teraz przez tydzień będę chodzić głodna. Dzięki, pierzasty.

[Zagarus]

- Więc teraz to moja wina...? - burknął Zag, strzepując pyłek ze skrzydła. - Sama widziałaś, że oni nie słuchali, co masz do powiedzenia. Nigdy nie słuchają. Już kilka razy próbowałem, ale oni nie chcą słuchać. Dlatego jeśli jest słodki i puchaty to dają ci jedzenie. Jeśli dużo gadasz i jesteś dorosły - nie masz co u nich szukać. Oni takich zabijają. - nie czekając na odpowiedź, Zagarus poderwał się z ziemi, aby odlecieć.

[Yuki]

- Ale mi dawali jedzenie a nic nie robiłam. A z resztą - samica podniosła się i spuściła łeb i zaczęła iść przed siebie, jednak jeszcze nie opuszczała terenu gospodarstwa.

[Zagarus]

Słysząc to, Zagarus obliżył lot, a w końcu wylądował na sporym kamieniu, nieco oddalonym od Yuki.
- No właśnie, o to chodzi. Nie gadasz, nie narzucasz się, jesteś młoda i ładna - to oznacza jedzenie. Jakbyś była stara, zgryźliwa i miała czelność się awanturować... Prędzej by cię odstrzelili niż dali jeść.

[Yuki]

- To po co jesteś zgryźliwy i masz czelność się awanturować? I nie wyglądasz na starego - mruknęła.

[Zagarus]

- Hej, nie mówiłem o sobie! - Zag obraził się, a żeby to pokazać dobitnie, tupnął nóżką i obrócił się na kamieniu tyłem do wadery.

[Yuki]

- Właśnie widać. Z resztą, ty niemiły jesteś - prychnęła i położyła się na grzbiecie.

[Zagarus]

- Ja? Wypraszam sobie! - wciąż obrażona mewa nawet się nie obejrzała, ale i tak została na kamieniu, w dokładnie tym samym miejscu, jakby wahała się, czy coś jeszcze powiedzieć.

[Yuki]

- To sobie tam sraszaj czy wypraszaj - parsknęła śmiechem i przymrużyła oczy.

[Zagarus]

- Pf... - oburzony Zag parsknął i nie zaszczycając psa nawet spojrzeniem, poderwał się z kamienia, aby zacząć kołować nad gospodarstwem.

[Yuki]

- Ojej, słodka mała mewa się złości? - urocze.
Samica ziewnęła i zasnęła.