- Mięsko. Dużo mięska. I jeszcze więcej - coraz szybciej machała ogonem, prawie że odlatując nim niczym helikopterem. - Nie wiem, czy ci posmakuje, ale jakbyś wszedł do środka to może by ci coś dali, bardziej smakowitego dla pierzastych.

Yuki radośnie tuptała w stronę gospodarstwa. Puściła pierzastego przed wejściem do domu i sama przeszła przez takie małe drzwiczki dla psów. Zaszczekała kilka razy, na co kilka ludzi zawołało psa. Samica przeszła obok nich dając się głaskać a następnie usiadła przed gospodynią.
- Witaj, Yuki. Czyżbyś zgłodniała? - pani uśmiechając się pogłaskała psa po łbie. Nasypała trochę karmy do miski i podsunęła ją Yuki.

- Nie lubię się słuchać. Miałam ludzia, ale uciekłam. Znaczyyy, jakoś tak jak się urodziłam to wrzucili mnie do jakiegoś worka i stąd się tu pojawiłam. Bo wiesz, ja jestem z miasta. Ale coś się popsuło - ruszyła prawym uchem. - Ja nie poluję. Jest takie jedno gospodarstwo gdzie nie trzeba mieć człowieka a i tak dają jedzenie. Żyć nie umierać.

- Nie, nie mam swojego dwunożnego. Nie potrzebuję ich do życia. Same zakazy, nakazy i jeszcze polowanie na takie stworzenia jak ty - położyła się. - Nuda.

- Jestem psem. Alee! Nie byle jakim. Psem rasowym. Na imię mi Yuki - wyprostowała się dumnie, przy okazji otrzepując się z resztki wody, którą miała na sobie. - A ty, biały ptaku? Kim jesteś?

Samica słysząc plusk otworzyła na chwilę oczy. To było jakieś ptaszysko, olała to i ponownie zamknęła oczy. W pewnym momencie poczuła jak coś małego skacze po niej.
- Na serio? - prychnęła, podnosząc się. Strzepała z siebie kilka mniejszych ptaków, które skubały ją po całym grzbiecie. Warknęła, by dać im do zrozumienia, że mają się odczepić. Yuki miała się już ponownie położyć, ale poślizgnęła się i jadąc na brzuchu wpadła do wody.

Tutaj znajdują się wszystkie przyrządy, są też boksy gdzie są świnki, krówki.