Country Life
Tereny podmiejskie => Jezioro => Wątek zaczęty przez: Zagarus w Lipiec 21, 2018, 21:08:02
-
Spore jezioro.
-
Yuki zadowolona wtuptała w okolice jeziora. Było lato, dość ciepło więc biała samica chciała się lekko ochłodzić przy wodzie. Rozejrzała się. Nikogo nie było! To był dla niej dobry znak. Nie miała teraz ochoty z nikim rozmawiać, więc starając się tuptać jak najciszej dotarła na brzeg wody i położyła się tak, że jej przednie łapy moczyły się w wodzie.
-
Lekko zamyślony Zagarus kołował nad jeziorem. Ledwie zauważał to, co się wokół działo; machał lekko czubkami skrzydeł lub kłapał dziobem, aby odpędzić mniejsze irytujące ptaki, które za niezwykłą zabawę uznały próby strącenia go z nieba do wody. Wody, która nawiasem mówiąc, była pewnie teraz chłodna i wspaniale zaopatrzona w ryby, jakie Zagowi były teraz do szczęścia potrzebne. Czując narastający głód na samą myśl o smakowitych kąskach pod powierzchnią wody otrząsnął się i zanurkował, wydając z siebie krótki skrzek, mający na celu poinformowanie irytujących puchatych kulek, żeby zostawiły go w spokoju - innymi słowy, zaklął po ptasiemu i runął w wodę jak kamień. Gdy tylko poczuł, jak coś małego i śliskiego wije się w jego dziobie, poderwał się w górę i przysiadł na drewnianej belce na brzegu jeziora. Wtedy w oczy wpadła mu biała puchata kulka, wylegująca się nieopodal wody. Z zaciekawieniem przekrzywił łebek, nie wiedząc, co to.
-
Samica słysząc plusk otworzyła na chwilę oczy. To było jakieś ptaszysko, olała to i ponownie zamknęła oczy. W pewnym momencie poczuła jak coś małego skacze po niej.
- Na serio? - prychnęła, podnosząc się. Strzepała z siebie kilka mniejszych ptaków, które skubały ją po całym grzbiecie. Warknęła, by dać im do zrozumienia, że mają się odczepić. Yuki miała się już ponownie położyć, ale poślizgnęła się i jadąc na brzuchu wpadła do wody.
-
Gdyby miał brwi, to niewątpliwie by je podniósł. Puchata kulka chyba była w tarapatach. Odgonił ponownie wkurzające pierzaste indywidua i zgrabnie zeskoczył na piasek. Nieco kaczym chodem podszedł do wystającego z wody białego ogona i skubnął go. Nie było to jadalne, ale może chociaż dałoby się z tym pogadać. Znów przekrzywił łebek.
- Przepraszam, czy jesteś może jakimś dziwnym rodzajem łabędzia? Moim zdaniem łatwiej byłoby ci łowić tam, na środku, tutaj są tylko te małe ślimaki w mule, moim skromnym zdaniem są paskudne, oczywiście nie żebym wybrzydzał...
-
Pod wodą ciężko było coś usłyszeć, więc szybko podniosła łeb. Nie potrafiła oddychać pod wodą. Niby nie miała długiej sierści ale jej część przesłoniła jej oczy. Otrząsnęła się z wody ochlapując wszystko dookoła.
- Nie jestem łabędziem. A ślimaki? Fuuuuuuuuuuuuuuj, kto je ślimaki?
-
Machnął skrzydłem pokazując, że wolałby się nie zagłębiać w ten temat.
- Oh, no wiesz, kaczki, to dość proste ptaki, niewiele im potrzeba. A te bociany! Gah! Te... s t w o r z e n i a są nazbyt prostackie, aby nazywać je ptakami. A one tylko jedzą te ślimaki, te żaby, te myszy. Nie, nie, to nie dla mnie. I jeśli nie jesteś łabędziem, moja droga, to czym jesteś? Jakąś dużą gęsią? Myślałem, że one są zbyt leniwe, żeby samemu zdobywać jedzenie. Wolą raczej zdawać się na tych l u d z i, sama rozumiesz. Znałem kiedyś jedną gęś, szkoda strzępić języka... - mewa paplała w tym stylu przez dobre kilka minut, przechadzając się tu i tam, aby co jakiś czas przyjrzeć się kilku błyszczącym kamykom pod swoimi nogami.
-
- Jestem psem. Alee! Nie byle jakim. Psem rasowym. Na imię mi Yuki - wyprostowała się dumnie, przy okazji otrzepując się z resztki wody, którą miała na sobie. - A ty, biały ptaku? Kim jesteś?
-
- Ja? - Zagarus napuszył się dumnie w pełnej krasie ukazując wszystkie starannie wygładzone i ułożone pióra. - Jestem czarnogrzbietą mewą siodłatą, a na imię mi Zagarus. Miło mi cię poznać, psie Yuki. Co robisz nad jeziorem? Widywałem kilku z was, może nie tak dostojnie wyglądających, ale jednak, w parku lub wśród dwunożnych, ale nad jezioro nie zapędzało się was wielu. Co cię tu sprowadza?
-
- Gorąc. Po prostu gorąc. Nie można? Jest tu jakiś zakaz? - wystawiła język. - A ludzi to nie szkalatuj. Mili są i dają całkiem smaczne jedzenie. I będę mówić na ciebie... Zag. Masz pokręcone imię, a nie chce mi się pamiętać całego.
-
Skubnął kilka mniejszych piórek przy łopatce i otrzepał się.
- Z natury wszyscy skracają to do Zag. Nie robi mi to różnicy. - podniósł łapką kamyk, stuknął w niego dziobem, po czym odrzucił go z westchnieniem do wody. - Czy zakaz? Może i nie. Choć dwunożni zazwyczaj nie pozwalają takim jak ty taplać się w błocie. Nie masz swojego dwunożnego?
-
- Nie, nie mam swojego dwunożnego. Nie potrzebuję ich do życia. Same zakazy, nakazy i jeszcze polowanie na takie stworzenia jak ty - położyła się. - Nuda.
-
- Słucham? - zaskoczony Zag zaskrzeczał, nie usłyszawszy już nawet całej wypowiedzi, zamiast tego zatrzepotał tylko skrzydłami. Wylądował ostatecznie na drewnianej belce i ze zgrozą w czarnych oczkach wpatrzył się w Yuki. - Za przeproszeniem, chyba sobie, moja droga, pomyliłaś dumne mewy z podrzędnymi kaczkami! - przysiadł, oddychając widocznie szybciej, po czym zawahał się i wyciągnął szyję w jej stronę. - Ale... To prawda? Widziałaś jak dwunożni polują na mewy? - nie czekając na odpowiedź suczki od razu dodał: - No widzisz, teraz widzisz, że mam powody, aby się dwunożnych obawiać!
-
- Ale jakby dwunożni cię polubili to prawdopodobnie by cię nie zabili. Poza tym, źle mnie zrozumiałeś, ptaku. My, psy, mamy na was polować. Dwunożni mają takie śmieszne coś co robi takie bum i jak to coś trafi w ptaka to my mamy znaleźć tego ptaka i dobić go. I przynieść. A potem oni mają obiad.
-
- Wcale nie jestem pewien, czy chciałbym, aby dwunożni mnie polubili... Widziałaś te wszystkie kury u dwunożnych? Jak myślisz, co się z nimi później dzieje? A przecież mają tam tak dobrze... - Zagarus napuszył się, siadając wygodniej na belce, ale i tak uważnie wpatrywał się jednym czarnym okiem w Yuki. - Zrozumiałem, co powiedziałaś, psie o imieniu Yuki. Jednak mimo wszystko nie ulega wątpliwości, że to dwunożni ze swoim cosiem do robienia bum na nas polują. Tak naprawdę. Wy, psy, wykonujecie ich rozkazy. Widziałem, że oni często zabijają, ale wcale nie jedzą! Więc po co zabijają? Każdy pies, jakiego widziałem, a który polował na ptaki, zabijał z głodu. Oni nie są tacy dobrzy, jak mogłoby ci się wydawać. - mewa umilkła, jakby zastanawiając się nad czymś głęboko. - A jednak i tam dziwi mnie, że jesteś tu sama. Dlaczego nie weźmiesz sobie jakiegoś dwunożnego? Przecież mówisz, że jeśli by cię polubił, dobrze by się tobą zajął.
-
- Nie lubię się słuchać. Miałam ludzia, ale uciekłam. Znaczyyy, jakoś tak jak się urodziłam to wrzucili mnie do jakiegoś worka i stąd się tu pojawiłam. Bo wiesz, ja jestem z miasta. Ale coś się popsuło - ruszyła prawym uchem. - Ja nie poluję. Jest takie jedno gospodarstwo gdzie nie trzeba mieć człowieka a i tak dają jedzenie. Żyć nie umierać.
-
- Ach tak? - mewa posłała białej kulce sceptyczne spojrzenie. - Nie bierzesz sobie człowieka, nic nie musisz robić i udowadniać, a i tak cię karmią? Nie uwierzę dopóki nie zobaczę. - wyprostował się dumnie i zeskoczył z belki, aby stanąć na wprost piętrzącego się nad nim psa.
-
- Tak? Jesteś tego pewien? - szybkim ruchem podniosła się i delikatnie złapała zębami za skrzydło. - W takim razie chodź, udowodnię ci, pierzasty.
Zamachała ogonem i wyszła, kierując się w stronę gospody.
-
- Hej, hej, HEJ! Ale nie za skrzydło, ty nieopierzony pisklaku, układałem te pióra cały ranek! One nie rosną na drzewach, wiesz? O lotki trzeba dbać...! - skrzeczał do siebie Zagarus, to podskakując, to znów przelatując kawałek, aby nadążyć za odchodzącą Yuki.